ബാലദിനം: തിരക്കിനിടയിൽ ബാല്യത്തെ കണ്ടെത്തുമ്പോൾ

പി. ആർ. മനോജ്

ഇന്നത്തെ ലോകം വേഗതയുടെ മറ്റൊരു പേരാണ്. രാവിലെ നാം ഉണരുന്നത് മൊബൈൽ സ്‌ക്രീനിൽ, ഉറങ്ങുന്നത് അതേ വെളിച്ചത്തിൽ. മീറ്റിംഗുകൾ, ടാസ്ക് ലിസ്റ്റുകൾ, ദിനചര്യകളുടെ അടിയുറച്ച ചങ്ങല. ഈ എല്ലാം നമ്മെ അലട്ടുമ്പോൾ, പലർക്കും മറവിയാകുന്നത് ഒരിക്കൽ നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ അത്ഭുതമാക്കി മാറ്റിയ ആ കാലഘട്ടം തന്നെയാണ് ബാല്യം.

നവംബർ 14, ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ പ്രധാനമന്ത്രി പണ്ഡിറ്റ് ജവഹർലാൽ നെഹ്റുവിന്റെ ജന്മദിനം, നാം “ബാലദിനം” ആയി ആഘോഷിക്കുന്നു. അത് നമുക്ക് നൽകുന്ന സന്ദേശം അത്ര ലളിതവും അത്ര ആഴവുമാണ്.ഒന്ന് നിൽക്കൂ... ആകാശത്തേക്ക് നോക്കൂ... ജീവിതം എത്ര അത്ഭുതകരമാണെന്ന് കുട്ടികളുടെ കണ്ണിലൂടെ വീണ്ടും കാണൂ.

നെഹ്റു വിശ്വസിച്ചത് കുട്ടികളാണ് രാഷ്ട്രത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ശക്തിയെന്ന്. അവരുടെ കൗതുകം, സത്യസന്ധത, സ്വപ്നം കാണാനുള്ള ധൈര്യം.ഇതൊക്കെയാണ് ഭാവി ഇന്ത്യയെ പണിയുന്നത്. അദ്ദേഹം ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞതുപോലെ, “രാജ്യത്തിന്റെ ഭാവി പാർലമെന്റുകളിലോ മന്ത്രാലയങ്ങളിലോ അല്ല, സ്കൂളുകളിലും കളിസ്ഥലങ്ങളിലും വളരുന്ന കൗതുകത്തിലാണ്.” അതുകൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം എല്ലാവർക്കും “ചാചാ നെഹ്റു” ആയി മാറിയത്.

നമുക്ക് നഷ്ടമായ ബാല്യം

ബാല്യം എന്നത് പ്രകൃതിയോട് ചേർന്നൊരു പൊൻതൂവൽ കാലമാണ്. ആ കാലത്ത് മേഘങ്ങൾ ഓടിയ്ക്കാം, മരങ്ങൾക്കൊപ്പം രഹസ്യങ്ങൾ പങ്കിടാം, ചെടികളിൽ പൊന്നിൻ മുത്തുകളായി വീഴുന്ന മഴതുള്ളികളെ നോക്കി ലോകം മനസ്സിലാക്കാം. പുഴകളോട് സംസാരിച്ചും കാറ്റിനൊപ്പം പാട്ടുപാടിയും നമ്മൾ വളർന്നിരുന്നത് അതാണ്.

പക്ഷേ, വളരുന്നതിനിടയിൽ നാം ആ അത്ഭുതം എവിടെയോ നഷ്ടപ്പെടുത്തി. സൃഷ്ടിപരതയെ നിയമങ്ങളാക്കി, കൗതുകത്തെ കണക്കാക്കിത്തുടങ്ങി. ബാലദിനം അതിനാൽ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ദിനമല്ല, നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ ബാല്യത്തെയും ഉണർത്തുന്ന ദിനമാണ്. അത് നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു: “അവരുടെ നിരപരാധിത്വം സംരക്ഷിക്കൂ, നിങ്ങളുടെ ഉള്ളിലെ കുഞ്ഞിനെ തിരിച്ചുകണ്ടെത്തൂ.”

ചോക്ലേറ്റിനും ബലൂണിനും അതീതമായി

ആഘോഷങ്ങൾ തീൻമേശയിലെ കേക്കിലോ സ്കൂൾ പരിപാടികളിലോ ഒതുങ്ങരുത്. ആ ദിവസം നാം നമ്മോടുതന്നെ ചില ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കണം:-

എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും പഠിക്കാൻ അവസരമുണ്ടോ? അവർ സുരക്ഷിതരാണോ? അവർ സ്നേഹിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടോ?

ഒരു കുഞ്ഞ് ഭയമില്ലാതെ ചിരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, ആ സമൂഹം ജീവനുള്ളതായിരിക്കും. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ ശക്തി അതിന്റെ സമ്പത്തിലോ സാങ്കേതികവിദ്യയിലോ അല്ല, കുട്ടികളുടെ ചിരിയിലാണ്.

പ്രകൃതിയോടുള്ള ബന്ധം

ഇന്നത്തെ ബാല്യത്തിൽ ഏറ്റവും വലിയ നഷ്ടം പ്രകൃതിയോട് ദൂരമായ ബന്ധം.

കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ഇനി മണ്ണിന്റെ മണം അറിയില്ല, ചെടിയുടെ ഇലയിൽ പറ്റിയ പുഴുവിനെ കണ്ട് അത്ഭുതപ്പെടാനും അവർക്കു സമയം കിട്ടുന്നില്ല.

അവരെ സ്ക്രീനുകൾ വളർത്തുകയാണ്, മണ്ണും മഴയും അല്ല.

നമുക്ക് കുട്ടികളോട് പഠിപ്പിക്കാം. ഒരു ചെടിയെ സ്നേഹിക്കാൻ, ഒരു പൂവിനെ പരിരക്ഷിക്കാൻ, ഒരു പക്ഷിയുടെ പാട്ടിൽ ലോകം കേൾക്കാൻ.

മൃഗങ്ങളോട് കരുണ കാണിക്കാനും, മരങ്ങൾ നട്ടുപിടിപ്പിക്കാനും, പ്രകൃതിയെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗം ആക്കാനും.

ഇതൊക്കെ അവർ പഠിക്കുമ്പോൾ, അവർ മനുഷ്യരായി മാത്രം അല്ല,

മനുഷ്യരായിത്തന്നെ നിലനിൽക്കുന്നവരായി വളരും.

പ്രകൃതിയോട് ബന്ധമുള്ള കുട്ടികൾക്ക് ഹൃദയം മൃദുവായിരിക്കും, മനസ്സ് തുറന്നതായിരിക്കും. അവരിൽ നിന്നും പിറക്കുന്ന ലോകം കൂടുതൽ മനോഹരവുമാകും.

വേഗത്തിന്റെ ലോകത്ത് ഒരു നിമിഷം നിൽക്കുമ്പോൾ

മാതാപിതാക്കൾ ജോലിയിൽ പാഞ്ഞുപോകുന്നു, അധ്യാപകർ പാഠങ്ങൾ തീർക്കാൻ ഓടുന്നു, കുട്ടികൾ പഠനവും ഫോൺ സ്ക്രീനും മത്സരങ്ങളുമൊക്കെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു. ഈ വേഗതയിൽ നാം കേൾക്കുന്നത് മറക്കുന്നു.

ഒരു കുഞ്ഞ് ശാന്തമായി ചോദിക്കുന്നു. “നിങ്ങൾ എനിക്കൊന്ന് കൂടെ കളിക്കാമോ?”

ആ നിമിഷം തന്നെ സമയം നിൽക്കുന്നു. അതാണ് ജീവിതത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപം.

കുട്ടികൾക്ക് ആഡംബരം വേണ്ട, സമയം വേണം. പാഠപുസ്തകങ്ങൾക്കപ്പുറം “മനുഷ്യരോട് അടുത്തിരിക്കാനുള്ള അവസരം” വേണം. സ്‌നേഹവും ആർദ്രമായ ശ്രദ്ധയും തന്നെയാണ് അവരുടെ ഏറ്റവും വിലപ്പെട്ട സമ്മാനം.

നാം പാലിക്കേണ്ട വാഗ്ദാനം

വയസ്സാകുന്നത് നിയമങ്ങൾ പറയാനോ ബില്ലുകൾ അടയ്ക്കാനോ മാത്രം അല്ല. അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നത് കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാനാണ്, അവരെ കാക്കാനും അവർക്കൊരു സുരക്ഷിത ഭാവി ഉറപ്പാക്കാനുമാണ്.

നെഹ്റുവിന്റെ വാക്കുകൾ ഇന്നും അത്രതന്നെ പ്രസക്തമാണ്. “ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾ തന്നെയാണ് നാളെയുടെ ഇന്ത്യ.”

അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കുമ്പോൾ, നാം നമ്മുടെ ഭാവിയെ പണിയുകയാണ്.

അതുകൊണ്ട് ഈ ബാലദിനത്തിൽ ഒന്ന് നിൽക്കൂ. നിങ്ങളുടെ വീട്ടിലെ, സ്കൂളിലെ, വഴിയരികിലെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കൂ. അവരുടെ ചിരി ശ്രദ്ധിക്കൂ. അത് മങ്ങാതെ സംരക്ഷിക്കൂ.

ഇന്ന് നിങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കുന്ന ഓരോ ചിരിയും നാളെയുടെ പ്രകാശമാകും.

“ജീവിതം ഇപ്പോഴും അത്ഭുതങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞതാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന എല്ലാ കുഞ്ഞു സ്വപ്നക്കാർക്കും ഹൃദയം നിറഞ്ഞ ബാലദിനാശംസകൾ.”